...Evet artık platonik bir aşıktım!Elimde olmayan bu aşk beni günler geçtikçe sürüklüyordu.Aylar geçti....az şey olmadı arkadaşlıklardaki sürtüşmeler ailedeki kavgalar ağlamalar,gülüşmeler,zayıf notlar v.b.Artık okulun son 2-3haftasını yaşıyorduk.O'nu yani sevdiğim çocuğu facebook'tan ekleme kararı aldım.Ama çakma bir erkek hesabıyla yapıcaktım bunu.Bir gün okuldan dönünce oturdum Pırasa(bilgisayarımız (: )'nın başına.Önce bir hesap oluşturdum sonra bir kaç kişi ekledim ve son olarakta sevdiğim çocuğu ekledim.Biraz sonra kabul ettiğini gördüm hemen konuşmaya başladık.İlk baş kim olduğumu falan sordu bende yanlışlık olmuş kusura bakma falan dedim ama muhabbette açtım.Ya sen nerde oturuyodun,neresinde falan derken aynı semtte aynı mahallede oturduğumuzu öğrendim.Bununla da kalmayıp muhabbeti ilerlettim ve babamı çok iyi tanıdığını,öğrencisi olduğunu ve hatta bu okula gelmeme sebep olan kişi olduğunu da öğrendim.Kafam gerçekten güzel olmuştu desem yalan olmaz.Herşey alt üst olmuştu sanki.Bu iyi mi kötü mü pek anlamasamda yine o saf ve aptal heyecan sardı beni.Evde geziniyor mutluluktan uçuyordum adeta.Sanki bana bu kadar yakın olması iyiymiş gibi.Herneyse hemen hemen 2 hafta sonra artık anlamıştım bana ne kadar yakın olsa da kötü bir durumla karşı karşıya olduğumu ve o da anlamıştı onu sevdiğimi tam kestiremesede biliyordu artık!
İşte bu yüzden,eskiden onu suçlamazdım ama artık suçluyorum.Suçlu çünkü artık biliyor..Bile bile o kızı hala seviyor,bile bile aynı sınıfta olduğumuzu o kıza hala bakıyor.Ama belki de suçlamamalıyım sonuçta o neyi ne kadar biliyor ki?Çektiğim acıları onun için ağladığımı bilmiyor.Bu yüzden susmalıyım ve devam etmeliyim.Ve hiç girmeden çıkmalıyım hayatından....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder